Beit Warszawa, Warsaw, Poland

A fence for wisdom is silence.

Avot 3:17

The Jewish people are known for being good talkers.  We argue, we ask questions, we find something in the world that need fixing and we kvetch about it and talk about it until something is done.  But our tradition also teaches us that there is an important place in the events of our daily lives and in our conversations to hold back our words and to be silent.  Amazingly, in the discussions about the ethics of speech, we are even allowed to hide the full truth from others if this means we can create a more peaceful conversation or relationship.

In this week’s parsha, Vaeyra, God tells Sarah that she is going to give birth to a child.  Sarah, who is quite old, thinks that the idea of an elderly woman such as herself having a baby is difficult to believe, and she laughs.  She says to God: “Now that I am old, and my husband is also old, how can I have a child?”  A few moments later, God retells this conversation to Abraham, but leaves out an important detail.  God asks: “Why did Sarah laugh and say, “Can I really have a child, now that I am old?”  But Sarah said that both she and Abraham were old!  Rashi tells us that God was not being forgetful, but instead was sensitive to Abraham’s feelings and changed Sarah’s words, mipnei darchei shalom, for the sake of peace.  (Abraham has good reason to be a bit sensitive about his age–remember he was nearly a hundred!)

The original source of the concept of mipnei darchei shalom is from Mishnah Gitten 5:8.  Here various laws are listed that we should follow, not necessarily because of their practical value, but instead so we do not create more problems or arguments–“for the sake of peace.”  One of the often cited cases from the Talmud that explains this idea says we should “feed the non-Jewish poor along with the Jewish poor, and visit their sick along with the Jewish sick” (Gitten 61a).  Yet what does this mean?  Are we feeding the non-Jewish poor and visiting the sick simply so that people are not suspicious of our good deeds, or judge the Jewish community for only caring for their own?  Shouldn’t we be caring for all people, simply because it is the right thing to do?

In this case, the Talmud is telling us that in any given situation or encounter we have with another person, we need to move beyond our own needs and feelings and above all think about how others will react.  Sometimes we might do this because of a genuine compassion for another person, or sometimes simply because we don’t want to start a fight.  Yet either way, we should never say or do something while only taking our own needs into account.

These ideas again bring up the remarkable flexibility of Jewish practice and reminds us that Jewish law and practice always must be used within the reality of life.  While Judaism stresses honesty as one of the most important character traits, and one which is necessary for maintaining strong relationships and community, sometimes the truth can actually makes things worse.  I am sure that we have all been a situation where we knew that telling someone the truth would hurt another person’s feelings or would make a situation more difficult or painful.  Even answering the question “How are you?” truthfully can sometimes lead to difficult and unnecessary conversations.  Sometimes “for the sake of peace” we must hold back and not say all that we can say.  

Does our tradition tell us to lie?  Maybe not, unless it means saving a life.  But leaving out a fact or stretching the truth–there is a place for this, if it means maintaining peace between people.  

In our relationships, as in our lives, we need to know when to speak up and when to hold back our words.  Honesty is important, but so is respecting other’s feelings.  When we put effort into taking this additional step, we are not only guarding our tongues, but we are also doing our part to bring peace to each other and the world.

---

 

Cisza jest ogrodzeniem dla mądrości.

Awot 3, 17

Żydzi słyną z bycia dobrymi rozmówcami. Dyskutujemy, zadajemy pytania, wynajdujemy coś, co wymaga naprawy, a następnie marudzimy i omawiamy tę kwestię tak długo, aż coś zostanie zrobione. Nasza tradycja uczy nas jednak, że w naszym codziennym życiu oraz w naszych rozmowach z innymi zdarzają się również momenty, w których lepiej jest zamilknąć, w których powinniśmy powstrzymać się od wypowiadania pewnych słów. Niezwykłym może wydawać się fakt, że w dyskusjach na temat etyki komunikacji twierdzi się, że czasem wolno nam nawet ukrywać prawdę przed innymi, jeśli uda nam się dzięki temu doprowadzić do spokojnej rozmowy lub bardziej harmonijnych stosunków z innymi.

W przeznaczonej na ten tydzień paraszy Wajera Bóg mówi Sarze, że urodzi dziecko. Sara, która była już wówczas w dość zaawansowanym wieku, nie mogła uwierzyć, że starsza kobieta taka jak ona mogłaby zostać matką, po usłyszeniu tych słów wybucha więc śmiechem. Powiedziała do Boga: „Teraz, gdy jestem już stara, gdy stary jest również mój mąż, jak mogłabym zostać matką”? Kilka chwil później Bóg powtórzył te słowa Abrahamowi, pominął jednak pewien ważny szczegół. Bóg zapytał: „Dlaczego Sara zaśmiała się i powiedziała: Czy naprawdę mogę zostać matką, teraz, gdy jestem już stara?” Sara stwierdziła jednak przecież, że stara jest zarówno ona sama, jak i Abraham! Raszi mówi nam, że Bóg nie pominął tych słów dlatego, że o nich zapomniał, lecz dlatego, że nie chciał zranić uczuć Abrahama. Zmienił więc  słowa Sary dla mipnej darchej szalom, przez wzgląd na spokój i zgodę. (Abraham miał prawo być nieco przewrażliwiony na punkcie swojego wieku – pamiętajmy, że miał prawie sto lat!).

Koncepcja mipnej darchej szalom wywodzi się z Miszny Gitin 5, 8. Podana została tam lista praw, których powinniśmy przestrzegać niekoniecznie z uwagi na ich wartość praktyczną, lecz po to, aby nie doprowadzić do powstania nowych problemów i kłótni – „dla świętego spokoju”. Zgodnie z pewnym często przytaczanym przykładem talmudycznym, który służyć ma wyjaśnieniu tej koncepcji, powinniśmy „karmić biednych nie-Żydów na równi z biednymi Żydami, odwiedzać nie-żydowskich chorych na równi z chorymi żydowskimi” (Gitin 61a). Jak należy rozumieć te słowa? Czy karmimy ubogich nie-Żydów i odwiedzamy nie-żydowskich chorych tylko po to, aby ludzie nie podchodzili z nieufnością do naszych dobrych uczynków, lub by nie myśleli, że gmina żydowska dba tylko i wyłącznie o swoich własnych członków? Czyż nie powinniśmy troszczyć się o każdego człowieka z tego prostego powodu, że taka właśnie postawa jest słuszna i właściwa?  

W tym przypadku Talmud mówi nam, że w każdej sytuacji, w tym podczas spotkania z drugą osobą, musimy spojrzeć dalej niż tylko na nasze własne potrzeby i uczucia – w pierwszej kolejności powinniśmy zastanowić się, jak nasze słowa wpłyną na innych. Niekiedy nasze zachowanie będzie wynikać ze szczerego współczucia dla drugiej osoby, czasem postąpimy zaś w dany sposób tylko po to, aby nie doprowadzić do kłótni. Tak czy inaczej, w naszych słowach i uczynkach nie powinniśmy kierować się nigdy tylko i wyłącznie naszymi własnymi potrzebami.  

Koncepcja ta stanowi kolejny dowód na niezwykłą elastyczność praktyki żydowskiej. Przypomina nam też, że prawo i praktyka żydowska muszą być zawsze stosowane z uwzględnieniem realiów życiowych. Choć judaizm podkreśla, że uczciwość jest jedną z najważniejszych cech charakteru i że jest ona niezbędna do budowania silnych więzi pomiędzy jednostkami oraz w ramach całej wspólnoty, czasem powiedzenie prawdy może jedynie pogorszyć sprawy. Wszyscy doświadczyliśmy z pewnością kiedyś sytuacji, w której byliśmy przeświadczeni, że powiedzenie prawdy może zranić uczucia naszego rozmówcy czy też sprawić, że sytuacja stanie się jeszcze trudniejsza i bardziej bolesna. Czasem nawet prawdziwa odpowiedź na pytanie „Jak się masz?” może doprowadzić do trudnej i niepotrzebnej wymiany zdań. Niekiedy „dla świętego spokoju” powinniśmy trzymać język za zębami i nie mówić wszystkiego, co mamy ochotę powiedzieć.   

Czy nasza tradycja zachęca nas do kłamania? Niekoniecznie, za wyjątkiem sytuacji, gdy jest to niezbędne dla uratowania życia. Dopuszczalne jest jednak pomijanie pewnych faktów lub „naciąganie prawdy”, jeśli jest to niezbędne w celu utrzymania zgody i harmonii w relacjach międzyludzkich.

W naszych stosunkach z innymi ludźmi, podobnie jak we wszystkich innych sferach naszego życia, musimy wiedzieć kiedy możemy głośno wyrazić własną opinię, kiedy powinniśmy zaś zachować nasze przemyślenia dla nas samych. Szczerość jest ważna, równie istotne jest jednak szanowanie uczuć innych ludzi. Gdy staramy się uwzględnić również i te dodatkowe uwarunkowania, nie tylko stoimy na straży naszych języków, lecz wprowadzamy również spokój i harmonię zarówno w naszych relacjach z innymi ludźmi, jak i na całym świecie.

Tłum.: Marzena Szymańska-Błotnicka

 

 

Beit Warszawa, Warsaw, Poland

“Don’t stop after beating the swords into plowshares, don’t stop!  Go on beating and make musical instruments out of them.  Whoever wants to make war again will have to turn them into plowshares first.” – Yehuda Amichai, Israeli Poet  

I was hoping that it wouldn’t happen.  I was hoping that we could make our way through another year without hearing reports once again of death and sadness.  I was hoping that I wouldn’t have to read another essay from someone who has given up a belief that there will ever be a chance for a normal life, or watch a news clip on a family crying in pain after the loss of a loved one.  Yet there is no ignoring it.  Israel is once again in the news, and what we see is both familiar and all too painful to watch.

The past few weeks have not been easy ones for our brothers and sisters in the land of Israel.  Their home has been once again overrun by violence and worry, and for the first time in years, people once again are fearful of living their daily lives–of walking the streets, of going to work, or even sitting in a cafe for a chat with a friend.  The “matzav,” the situation, and people say in Israel, has suddenly and powerful once again become one filled with fear.  

It is in times like this, when we can’t forgot that the Israel was never meant to be such a hotbed of suffering and strife.  It was in fact first an idea, a simple idea of a place where the Jewish people could live in peace and blessing, and be a model for others who encounter its blessing.

In this week’s Torah portion, the concept of the the land of Israel is first introduced to us. Coming out of the destruction and confusion of the flood in the story of Noah, God tells Abraham that the Jewish people will not always be wondering, that there will be a place of hope and a home for his family and for his people.  This will be a land filled with blessings both for the Jewish people and for those whom they encounter: “Go forth from your native land and from your father’s house to the land that I will show you.  And I will make you into a great nation, and I will bless you, and I will make your name great, and you shall be a blessing”(12:1).

It is important to notice that God does not simply give Israel to Abraham, but demands that Abraham do the difficult work of leaving a place of comfort, the familiar house of his childhood, and begin his wandering, all the while holding onto the faith and hope that the blessings will soon come.  God does not hand the land of Israel to Abraham, but says instead that it is a goal that takes difficult work to reach.

Today, the work of Israel and its inhabitants is to make its way through the blessings and challenges of living in such a difficult part of the world with the wisdom of our history and the understanding that comes living among people who are different than us.  We must fight terror and violence, but we must do so with compassion and the knowledge that the goal of Israel is to build a home of peace for all its inhabitants.  

Israel was never meant to be just a land to live in, or a land to fight over.  Instead, Israel is at its core a value about the process of creating a home.  And as we know from Abraham, building a home, especially after so much destruction, is never going to be easy.

We pray with our brothers and sisters in Israel that they will be able to find a way to create peace with their neighbors and that hope and understanding will take the place of suffering and pain.  We pray that their home, our home, will once again become one of shalom and of wholeness.  Only then can Israel be the blessing, and the hope, that Abraham was promised.

---

„Nie ustawajcie w wysiłku, gdy przekujecie już miecze na lemiesze, nie ustawajcie w wysiłku!

Idźcie o krok dalej i przeróbcie je na instrumenty muzyczne. Kto będzie chciał zacząć na nowo wojować, będzie musiał wpierw przemienić je w lemiesze”.     – Jehuda Amichaj, poeta izraelski    

Miałem nadzieję, że do tego nie dojdzie. Miałem nadzieję, że uda nam się przeżyć kolejny rok bez nowych doniesień o śmierci i rozpaczy. Miałem nadzieję, że nie będę musiał czytać kolejnego eseju napisanego przez kogoś, kto stracił wiarę, że nadejdzie kiedyś szansa na normalne życie, i że nie będę musiał oglądać znów w wiadomościach rodzin rozpaczających po stracie bliskiej osoby. Rzeczywistość okazała się jednak inna. Izrael znów stał się głównym tematem w serwisach informacyjnych, a to, co widzimy, jest nam niestety dobrze znane, a zarazem nazbyt bolesne do oglądania.

Ostatnie tygodnie nie były łatwe dla naszych braci i sióstr zamieszkujących w Ziemi Izraela. Ich dom pogrążył się znów w przemocy i poczuciu lęku. Po raz pierwszy od lat ludzie znów boją się zajmować swoimi codziennymi zajęciami – spacerować po ulicy, chodzić do pracy, czy choćby wybrać się do kawiarni na rozmowę z przyjacielem. Sytuacja – czy, jak mawiają w Izraelu: macaw, nabrzmiała nagle nowym, przemożnym poczuciem strachu.

Właśnie w czasach takich jak te musimy pamiętać, że Izrael nie był wcale skazany od samego początku na stanie się siedliskiem takiego cierpienia i walk. Na początku był on pewną ideą, prostą koncepcją pewnego miejsca, w którym lud żydowski mógłby żyć w pokoju, cieszyć się błogosławieństwami oraz być wzorem dla innych, którzy zaznali jego błogosławieństw.

W przeznaczonej na ten tydzień paraszy po raz pierwszy przedstawiona zostaje koncepcja Ziemi Izraela. Po zniszczeniu i chaosie, jakie nastały w wyniku potopu opisanego w historii Noego, Bóg obiecuje Abrahamowi, że lud żydowski nie będzie zawsze skazany na tułaczkę po świecie, lecz że odnajdzie przepełnione nadzieją miejsce, które stanie się domem dla jego rodziny oraz dla jego ludu. Będzie to ziemia wypełniona błogosławieństwami zarówno dla ludu żydowskiego, jak i dla tych, których spotkają na swojej drodze: „Wyjdź z ziemi swojej i od rodziny swojej, i z domu ojca swego do ziemi, którą ci wskażę. A uczynię z ciebie naród wielki i będę ci błogosławił, i uczynię sławnym imię twoje, tak że staniesz się błogosławieństwem” (Rdz 12, 1).

Zwróćmy uwagę, że Bóg nie ofiaruje tak po prostu Ziemi Izraela Abrahamowi. Bóg oczekuje, że Abraham podejmie się trudnego zadania – że opuści wygodne miejsce, znajomy dom swojego dzieciństwa, i wyruszy w wędrówkę, cały czas wyznając jednocześnie swoją wiarę i mając nadzieję, że obiecane błogosławieństwa wkrótce nadejdą. Bóg nie daje tak po prostu Ziemi Izraela Abrahamowi – mówi mu, że jest to cel, który osiągnąć można tylko za sprawą ciężkiej pracy.  

Współczesny Izrael oraz jego mieszkańcy muszą zmierzyć się z błogosławieństwami i wyzwaniami wynikającymi z życia w tak problematycznym regionie świata. Musimy czerpać przy tym z mądrości naszej historii oraz wykazywać się zrozumieniem dla tych, którzy się od nas różnią, a wśród których przyszło nam żyć. Musimy zwalczać terroryzm i przemoc. W naszych działaniach powinniśmy kierować się też jednak współczuciem oraz świadomością, że celem Izraela jest zbudowanie pokojowego domu dla wszystkich jego mieszkańców.

Izrael nie miał w zamierzeniu stać się jedynie ziemią do zamieszkania czy też ziemią, o którą należy toczyć walki. Izrael jest w swej istocie wartością związaną z procesem budowania domu. Jak nauczył nas Abraham, budowa domu, zwłaszcza po tak wielkim zniszczeniu, nie będzie nigdy łatwym zadaniem.

Modlimy się wraz z naszymi braćmi i siostrami w Izraelu, aby udało im się znaleźć sposób na zawarcie pokoju ze swoimi sąsiadami. Modlimy się, aby w miejsce cierpienia i bólu nastała nadzieja i wzajemne zrozumienie. Modlimy się, aby ich dom – nasz dom – stał się na nowo miejscem, w którym zapanuje szalom i w którym zażegnane zostaną konflikty i podziały. Tylko wtedy Izrael będzie się mógł stać błogosławieństwem i nadzieją, którą przyobiecano Abrahamowi.

Tłum.: Marzena Szymańska-Błotnicka

 

Beit Warszawa, Warsaw, Poland

This week we celebrate the final holiday of this season of joy, Simchat Torah.  We gather together to complete the cycle of Torah readings, and roll the scroll back to once again start from the the beginning of our story, the story of creation.  Having spent a year discussing the people and events of the Torah, we are now left at the final scene, on the edge of Promised Land with Moses gone and the people unsure of what will come next.  The future is open, and so many questions are still left unanswered, and so what do we do?  We roll the Torah scroll back to the beginning and start all over again, opening up the Torah to another year of possibilities.

But this week, when we finish the reading, we don’t hide the Torah scrolls back in the ark, we instead take them out and dance.  The previous Lubavitcher Rebbe pointed out that on Simchat Torah while we may dance around with joy and celebration, we also know that the Torah is unable to move without our help.  Therefore, we have to provide the “legs” for the Torah, holding it up and making its words come alive.  More than any other holiday we take the static and unchanging words of the Torah and literally make them dance–we pass on the Torah from one person to another, and hug the Torah as if it were a true cherished possession.  While it is true that we dance with the Torah on Simchat Torah, in truth, our dancing, our smiles and our joy, allows the Torah to dance along with us.  

This is a dance of pride and a dance of acceptance that we can still celebrate no matter where we are on our journey.  Just as we roll the Torah back before the story is completed, before all of our questions have been answered, we know that we can start fresh in this New Year even if our souls and our lives are not yet perfected.

The Yiddish poet Yosef Papiernikov once wrote:

Zol zayn az ikh boy in der luft mayne shleser

Zol zayn az mayn Got iz ingantsn nito

In troym iz mir heler, in troym iz mir beser

In troym iz der himl gor bloyer vi bloy.

Could be that my whole world is only confusion?; Could be what I thought was God’s word isn’t true?; Yet my dream is as bright as the brightest illusion; And the sky in my dream is much bluer than blue. Could be that I’ll not see the fruit of my yearning?; Could be that I’ll never be rid of my load?  What matters is not the end of the journey; It’s the journey itself on a bright sunlit road.

As we compete this cycle of the Jewish calendar, and start the story of the Jewish people once again, we also continue creating our own story.  There will also be challenges and questions that will remain unanswered, but now is the time to stand with pride in who we are, and celebrate all the ways that our story may unfold.  We have a reason to dance, and we can’t forget that we need each other to make it worth celebrating.

---

W tym tygodniu będziemy obchodzić ostatnie święto w tym radosnym okresie – Simchat Tora. Zgromadzimy się, by zakończyć cykl czytania Tory i by przewinąć zwój, abyśmy mogli po raz kolejny rozpocząć czytanie naszej historii od początku, od opowieści o stworzeniu. Spędziliśmy cały rok na dyskutowaniu o opisanych w Torze bohaterach i wydarzeniach, teraz pozostała nam zaś tylko ostatnia scena, przy granicy Ziemi Obiecanej. Nie ma już Mojżesza, lud nie jest zaś pewien, jak potoczą się dalsze wydarzenia. Przyszłość jest otwarta, na wiele pytań wciąż nie ma odpowiedzi. Co robimy w takiej sytuacji? Przewijamy zwój Tory z powrotem na początek i rozpoczynamy od nowa, otwierając Torę na kolejny rok nowych możliwości.    

W tym tygodniu po zakończeniu czytania nie odłożymy jednak zwojów Tory z powrotem do Arki, lecz wyjmiemy je i zaczniemy z nimi tańczyć. Poprzedni rebe Lubawicz zwrócił uwagę, że w Simchat Tora, choć jesteśmy zajęci radosnym tańcem, uświadamiamy sobie też ważną prawdę:  bez naszej pomocy Tora nie byłaby w stanie się poruszyć. Musimy więc zapewnić Torze „nogi”, podnieść ją wysoko i sprawić, aby jej słowa ożyły. W Simchat Tora bardziej niż w jakiekolwiek inne święto dosłownie wprawiamy w taniec statyczne, niezmienne słowa Tory. Tora przekazywana jest od jednej osoby do drugiej, abyśmy mogli ją przytulić – tak, jak gdyby była najcenniejszą rzeczą, jaką posiadamy. To prawda, w Simchat Tora tańczymy z Torą. W rzeczywistości to nasz taniec, nasz uśmiech i nasza radość sprawiają jednak, że Tora może tańczyć razem z nami.

Poprzez taniec wyrażamy dumę i radość z faktu, że możemy świętować – niezależnie od tego, na jakim etapie naszej podróży się znajdujemy. Przewijamy Torę na początek, choć opowieść nie dobiegła jeszcze końca i choć nie znaleźliśmy jeszcze odpowiedzi na wszystkie nurtujące nas  pytania. Mamy świadomość, że podobnie jest z nami samymi: w Nowym Roku możemy rozpocząć wszystko od nowa, nawet, jeśli nasza dusza i nasze życie nie jest doskonałe.  

Tworzący w jidysz poeta Josef Papiernikow napisał kiedyś:

Zol zajn az ich boj in der luft maine szleser

Zol zajn az main Got iz ingantsn nito

In troim iz mir heler, in troim iz mir beser

In troim iz der himl gor blojer vi bloj.

Czy to możliwe, że cały mój świat jest tylko nieporozumieniem? Czy to możliwe, że to, co uważałem za słowa Boga, jest nieprawdą? Mój sen jest jednak równie jasny, co najjaśniejsze złudzenie, a niebo w moim śnie jest bardziej błękitne od błękitu. Czy to możliwe, że nie ujrzę nigdy owocu moich pragnień? Czy to możliwe, że nie pozbędę się nigdy mojego ciężaru? Nieważne, jaki będzie koniec wędrówki; ważna jest sama wędrówka po jasnej, opromienionej słońcem drodze.
Gdy kończymy obecny cykl żydowskiego kalendarza i zaczynamy czytać na nowo historię naszego ludu, jednocześnie tworzymy też dalszy ciąg naszej własnej historii. Na niektóre wyzwania i na część pytań nie znajdziemy odpowiedzi. Niezależnie od tego, nastała odpowiednia chwila, abyśmy poczuli się dumni z tego, kim jesteśmy, i abyśmy otworzyli się na wszystkie możliwe sposoby, na jakie potoczyć może się nasza historia. Mamy powód do tańca, nie zapominajmy jednak, że potrzebujemy siebie nawzajem, aby dzień ten stał się prawdziwą okazją do świętowania.  

 

Beit Warszawa, Warsaw, Poland

It is very easy in this busy month of holidays to be overwhelmed by all of the business of these past few weeks.  Even I find myself constantly reviewing the calendar: When does this holiday end?  When do services start?   What time is sundown?   And most importantly, what am I having for dinner?  

There is an understanding that this busy time of year, from the sadness of Tisha B’Av until the final dance of Simchat Torah, is one constant flow.  We start this season from the place that our emotions tend to often stray, remembering the past and thinking of the pain and problems in the world and in our lives.  We then celebrate the hope of the New Year, and later gather to do the difficult work of teshuva during Yom Kippur.  Yet, it is in these next few days of Sukkot that this part of this cycle of holidays really shows its power.  

As we gather together under the sukkah over the next week, we celebrate the cumulation of these holy times by sitting under the stars (and most likely with our warm winter jackets), enjoying the simple joys of a small hut and being with family and friends.  The cycle of holidays flows from one holy time to another.  In fact, one small and often neglected tradition is to begin the work of building the sukkah as soon as possible after Yom Kippur ends.  After the break-the-fast meal, or after a good night’s sleep, some people take out a wood board forthe sukkah or hammer one nail, just to symbolically begin the process.  While the Halachic (legal) reason for this is that we should always move from one mitzvah to another, we also want to make sure that the rewards of the deep introspection and change gained from the High Holidays is not lost as we move into Sukkot.

Our tradition requires that a sukkah be a dirat ar’ai, a temporary dwelling; something comfortable enough that we can live in it for a few days, but not stable enough to stay in it for longer.  Sukkot forces us to get out of our comfort zone, out of the warmth and safety of our homes and apartments and into the flimsy hut of the sukkah.  Yet it is also the most powerful reminder that underneath this temporary shelter we are still supported, safe and can be happy.

Over the past few years, the sukkah has become a symbolic antidote for many of the important social issues that we see in our world.  A Jewish group gathered on the streets of New York City a few years ago during the beginning of the Occupy movement to build a sukkah and connect it to the issues of homelessness and financial inequality.  Environmentalists have grabbed on to the symbol of the sukkah as a representation of living a more sustainable life. And most recently, Jewish groups in Europe will most likely see the sukkah as the welcoming “tent of peace” as we reflect on the thousands of migrants who risked their lives to travel to our borders and find a safe place to begin a new future.  The simplicity of the sukkah rightfully makes it an ideal symbol for so many issues and causes, and each clearly is a fitting connection to make.  Yet if we return to the laws of Sukkot, beyond all of these wonderful connections, we above all are reminded that what this holiday asks us to do is to never forget to look up, to look up from the place we find ourselves and the place we find our world.  

The most important part of the Sukkah is the schach, the imperfect roof made of plants from the ground.  As we are told, there must be enough schach so that there is more shadow than sunlight, so that we see and feel more of a roof over our heads than a lack of one.  Yet this is what is incredible, after so many weeks of introspection and yearning, of teshuva, of questions and apologies, and of services with complicated liturgy and melodies, now we are asked to simply stop, look up, and look around.  And what do we see?  We see flimsy walls, an imperfect roof, and our fellow sukkot dwellers. We hopefully see the ultimate truth that our lives are always changing, that we can never fully hold on to what we think is permanent.  Our relationships, our communities, our own life’s journey is a never ending cycle of ups and downs, joys and disappointments.  Unfortunately in life, nothing is for sure.

But the blessing of the sukkah reminds us that even with these uncertainties, all will be ok. The roof might have holes and the walls might not be stable, but we always need to reach for the joy, and still remember to celebrate life.

The sukkah reminds us that the purpose of our existence here on earth is, as much as we can, is to live in the moments and embrace the uncertainties.  The place we find ourselves in this moment may not be perfect, but like the sukkah, it can still be the place we call home.  

---

 

W tym pracowitym, gęsto wypełnionym świętami miesiącu nietrudno jest poczuć się przytłoczonym wszystkimi doświadczanymi przez nas wydarzeniami. Nawet ja zauważyłem, że nieustannie przeglądam kalendarz: Kiedy kończy się dane święto? Kiedy dokładnie zaczyna się nabożeństwo?
O której godzinie przypada zachód słońca? Oraz, co najważniejsze: co będziemy jeść na kolację?

Uważa się powszechnie, że ten wypełniony licznymi świętami okres roku, począwszy od smutku Tisza BeAw aż po ostatni taniec w Simchat Tora, postrzegać należy jako jeden ciągły, nieprzerwany splot wydarzeń. Okres ten rozpoczynamy od miejsca, które nasza psychika woli często omijać  – od wspominania przeszłości oraz rozmyślania o cierpieniu i problemach, z jakimi zmaga się zarówno cały nasz świat, jak i my sami. Później świętujemy nadzieję związaną z Nowym Rokiem, następnie gromadzimy się zaś w Jom Kipur, aby wykonać trudną pracę tszuwy. Jednakże, to właśnie podczas kilkudniowych obchodów Sukot znaczenie całego tego świątecznego cyklu objawia się z całą siłą.  

Gdy w przyszłym tygodniu spotkamy się wszyscy w szałasie, będziemy świętować kumulację tych świętych chwil. Siedząc pod gwiazdami (zapewne ubrani w nasze ciepłe, zimowe kurtki), będziemy cieszyć się z prostych rzeczy, takich jak możliwość spędzenia czasu z rodziną i przyjaciółmi w tym małym szałasie. W tym świątecznym okresie przechodzimy od jednej uświęconej chwili do następnej. W istocie, zgodnie z pewną małą, często pomijaną tradycją, pracę nad budową suki powinniśmy rozpocząć jak najszybciej po zakończeniu Jom Kipur. Niektóre osoby tuż po posiłku  kończącym post (lub gdy już się dobrze wyśpią) wyjmują drewnianą deskę, której użyją do budowy suki, bądź wbijają jeden gwóźdź, aby rozpocząć symbolicznie proces budowy. Choć halachiczne (prawne) uzasadnienie dla takiego postępowania jest takie, że powinniśmy zawsze przechodzić bezpośrednio od jednej micwy do drugiej, chcemy mieć też jednak pewność, że przechodząc do obchodów święta Sukot nie utracimy korzyści osiągniętych dzięki głębokiej introspekcji oraz zmianie, jaką przeszliśmy w ciągu Strasznych Dni.  

Nasza tradycja wymaga, aby szałas był dirat araj, tymczasowym schronieniem: miejscem na tyle wygodnym, abyśmy mogli przeżyć w nim kilka dni, lecz nie na tyle trwałym i solidnym, abyśmy mogli zamieszkać w nim na dłużej. Święto Sukot zmusza nas do wyjścia poza naszą strefę komfortu, do opuszczenia ciepła i bezpieczeństwa naszych domów i mieszkań, aby schronić się w prowizorycznym szałasie. Praktyka ta przypominać ma nam jednak również dobitnie o tym, że nawet pod tym prowizorycznym dachem nie zostaliśmy pozostawieni bez opieki. Jesteśmy bezpieczni i nic nie stoi na przeszkodzie, abyśmy byli szczęśliwi.

W ciągu ostatnich kilku lat szałas stał się symbolicznym antidotum na wiele ważnych problemów społecznych, z jakimi zmaga się nasz świat. Kilka lat temu, podczas początków ruchu społecznego „Occupy [Wall Street]”, pewna grupa żydowska zgromadziła się na ulicach Nowego Jorku i zbudowała tam szałas, który miał zwrócić uwagę na problem bezdomności oraz nierówności społecznych. Również osoby zaangażowane w ochronę środowiska posługują się symbolem szałasu, który w ich przekonaniu symbolizuje ideę prowadzenia bardziej ekologicznego stylu życia.

W nawiązaniu do bieżących wydarzeń i do losu tysięcy imigrantów, którzy ryzykują życiem, aby dotrzeć do naszych granic w poszukiwaniu bezpiecznego miejsca, w którym będą mogli zbudować dla siebie nową przyszłość, żydowskie stowarzyszenia w Europie będą chciały zapewne pokazać, że szałasy są otwartymi w geście powitania „namiotami pokoju”. Prostota szałasu sprawia, iż stanowi on idealny symbol dla licznych zagadnień i problemów społecznych, wszystkie nowe nawiązania świetnie wpisują się zaś w jego tradycyjną symbolikę. Wracając jednak na chwilę do praw związanych z samym świętem Sukot: niezależnie od wszystkich pięknych, nowych odniesień, szałas przypominać ma nam przede wszystkim o głównym przesłaniu, jakie niesie ze sobą święto Sukot –  abyśmy nigdy nie zapominali o konieczności spoglądania w górę, o potrzebie wybiegania wzrokiem poza miejsce, w którym znajdujemy się my sami oraz otaczający nas świat.   

Najważniejszym elementem szałasu jest schach, prowizoryczny dach wykonany z zebranych z ziemi roślin. Mówi się nam, że schach powinien zajmować na tyle dużą powierzchnię, aby dawał więcej cienia niż światła słonecznego. Dzięki temu świadomość posiadania dachu nad głową górować będzie nad wrażeniem przebywania pod gołym niebem. Jest coś niesamowitego w fakcie, że po tak wielu tygodniach wypełnionych introspekcją, refleksją nad naszymi dążeniami, tszuwą, pytaniami, wątpliwościami oraz przeprosinami, jak również nabożeństwami ze skomplikowaną liturgią i melodiami, obecnie wzywa się nas, abyśmy się po prostu zatrzymali, spojrzeli w górę oraz rozejrzeli się wokół siebie. Co widzimy? Widzimy cienkie, prowizoryczne ściany, niedoskonały dach oraz współlokatorów, którzy zamieszkali wraz z nami w szałasie. Mam nadzieję, że uświadomimy sobie też podstawową prawdę: że nasze życie nieustannie się zmienia i że nie znajdziemy nigdy absolutnego oparcia w tym, co wydaje nam się trwałe. Nasze relacje z innymi ludźmi, nasza wspólnota oraz cała nasza podróż życiowa stanowią niekończący się nigdy cykl wzlotów i upadków, radości i rozczarowań. Niestety, w życiu nic nie jest nigdy dane raz na zawsze.

Błogosławieństwo szałasu polega jednak również na tym, iż przypomina nam, że – pomimo nieuchronnego stanu niepewności – wszystko dobrze się skończy. Dach może być dziurawy, a ściany mogą się chwiać, zawsze powinniśmy jednak starać się znaleźć powód do zadowolenia oraz pamiętać, aby mimo wszystko cieszyć się życiem.  

Szałas przypomina nam, że podczas naszego pobytu na ziemi powinniśmy żyć ze wszystkich sił bieżącą chwilą. Powinniśmy też starać się zaakceptować nieodłączny od życia stan niepewności. Miejsce, w którym znajdujemy się obecnie, nie jest być może doskonałe, jednakże – podobnie jak w przypadku naszego szałasu – możemy mimo wszystko nazwać je naszym domem.

Tłum.: Marzena Szymańska-Błotnicka

 

Beit Warszawa, Warsaw, Poland

For those of you who have attended a Shabbat morning service, the ceremony for taking out and returning the Torah can often feel very theatrical.  We rise, we bow, we face the ark, we turn and march around the synagogue, with many kissing the Torah as it passes.  Only when the Torah has finally come to a rest on the table and is opened up for the reading, do we sit down.  This highly choreographed dance is a reenactment of the revelation of the Torah on Mt. Sinai, and we are meant in some way to experience a sense of awe as the Torah is taken out of its resting place in the ark and read.  And after the Torah is chanted, the revelation itself, the hagbah, the raising of the Torah takes place.  The Torah is lifted high and we raise up our hand as we bear witness the words of the Torah scroll.  Then finally, the Torah is carefully covered and put away.  If someone walked into a service unfamiliar with the role of the Torah in Jewish tradition, they would walk out clearly knowing its importance.

We read in this week’s Torah portion: “cursed be the person who does not hold up the words of the Torah” (Deut. 27:26).  Rashi writes about this statement on a symbolic level, saying that every Jew should agree to follow and “hold up” the entirety of the Torah, all of the laws and commandments, or otherwise they will be cursed.  This is clearly a harsh statement and especially problematic, since we know that no one, not even the greatest Torah scholar has the ability to follow all the laws in their lives.  Thankfully, many other commentators took this more literally, seeing the statement instead as more of a practical reminder about the actual physical process of raising a Torah scroll.

The laws of raising the Torah are simple yet specific, and it is easy to see why breaking away from them could be seen as such a problem.  According to halachah, when the Torah is lifted, the congregation must be able to see at least three columns of the Torah text.  Ideally, the person who lifts the Torah should also raise it high enough and open it wide enough so that the individual letters of the text can be seen by the congregation.  As the scroll is raised, the lifter should make sure to turn around, right and left, so that everyone can see the text. According to Kabbalah, there is a special light that emanates from the text during this holy moment.

The Shulchan Aruch, one of the most important guidebooks of Jewish law, reminds us that the honor of lifting the Torah should be reserved as the greatest honor in the community.  While there are not many other requirements, the person who is lifting should be able to lift the Torah high without having to immediately sit down.  On a purely practical side, at the beginning of the year, during the weeks after Simchat Torah, the person lifting should have a strong left arm and be able to balance a lopsided Torah.  As we finish up the year, the right side becomes much more heavy.  While going to the gym for a regular lower arm workout is not necessary to be a Torah lifter, it could make things easier.

The Jewish people are of course known as the “people of the book” and this very physical experience of seeing the scroll of the Torah in this way reminds us that all of Jewish life, all of the rituals, the traditions and the questions come from the same source. This is especially important in a diverse community where people differ on so much in their views and understanding of the Torah.  In fact, the Talmud tells us that the primary reason for lifting the Torah and displaying it to the community is to show that this learning, this experience belongs to everyone, not just the person who has been honored with the role of hagbah.  Whether or not we choose to see the words of the Torah as the literal words of God, or instead a powerful record of the experiences and traditions of the Jewish people, we know that the physical Torah, is a reminder of the spiritual Torah that has held our community together for so long.  

Let’s take a moment to reflect back on the curse from this week’s portion for those who don’t “hold up” the Torah.  The Jerusalem Talmud reminds us that it is not literally the person lifting the Torah who is cursed if they let it fall to the ground, but it is “the rabbis and judges” who have led the Jewish people who would be cursed.  When the person lifting the Torah shows it to everyone assembled for the reading, he or she is saying to the community: “See this Torah? See these holy words?  This is a reminder to all of us that we are responsible for each other. Those of us who are leaders of the community need to lead well and with compassion, and everyone else needs to constantly take care to not just listen to but live the words of the Torah in our lives.  We have our differences, but we can’t forget what holds us together”.

In just a few weeks on Simchat Torah, we will complete the cycle of Torah reading and roll the scroll back to the beginning to start the story again.  At this time, as we do whenever we complete a book of the Torah, we will turn to each other and sing the holy words, the important reminder of the one of the core teachings of Torah:  “Hazak, hazak, venitchazek”. Be strong, and strengthen each other”.

As we head into the month of Elul and continue the preparation for the Yamim Noraim, the Days of Awe, let us continually be reminded to not just see the words of the Torah, but to try our best to live them in our lives, to teach and strengthen each other in our words and our actions.  This is how we and our community will stay strong.

 

 

Beit Warszawa, Warsaw, Poland

In just a few days, we will gather as a community for Rosh Hashanah.  This day of celebration and reflection gives us a much needed chance to be thankful for all that the past year has brought, and also gives us space to work on the challenges and pain that we might have also encountered in our lives.  Working on our own lives, on our own relationships and community takes time.  And when we add all of the problems we see in our larger community, in our country and in our world, we might be overwhelmed.  It is all too easy to dip the apples in honey and sit together for the festive meal (as I hope you will continue to do), yet the deeper task of these weeks sometimes is a bit harder to grasp.  

Thankfully, we receive a supportive message in this week’s Torah portion about the challenges of doing this “holy work” and living a spiritual and connected life:

“Surely this instruction (mitzvah) that I command you this day is not too baffling for you, nor is it beyond reach. It is not in the heavens that you should say, ‘Who among us can go up to the heavens and get it for us and impart it to us, that we may observe it? Neither is it beyond the sea, that you should say, ‘Who among us can cross to the other side of the sea and get it for us and impart it to us, that we may observe it. No, the thing is very close to you, in your mouth and in your heart, to observe it.” (Deuteronomy 30:1)

Most see the “mitzvah” referred to in this passage as Teshuva–the process of cleaning up our lives, fixing our mistakes and turning back to our true selves that is our work during these Days of Awe.  And as it is every year, doing this work is not an easy task.  In fact, we may not even know where to begin.   

A wonderful Sephardic midrash explains this challenge well:

“They say to a person: ‘Go to a certain town and learn Torah there.’ But the person answers: ‘I’m afraid of the lions that I’ll encounter on the way.’ So they say: ‘You can go and learn in another town that’s closer.’ But the person replies: ‘I’m afraid of the thieves.’ So they suggest: ‘There’s a sage in your own city. Go and learn from him.’ But the person replies: ‘What if I find the door locked, and I have to return to where I am?’ So they say: ‘There’s a teacher sitting and teaching right here in the chair next to you.’ But the person replies: ‘You know what? What I really want to do is go back to sleep!’ This is what the Book of Proverbs (26:14, 16) refers to when it says, ‘The door is turning upon its hinges, and the sluggard (the lazy one) is still upon his bed…the sluggard is wiser in his own eyes that seven that give wise counsel.’” (Yalkut Midreshei Teiman)

We all want to change, and we want to become better people.  We want to live in a more compassionate and more healthy world, and we want to do what we can to create more Shalom, more “wholeness” in all that we do.  Yes, this is a lot to ask, and thankfully we do not have to fit all of this Teshuva into the few days between Rosh Hashanah and Yom Kippur.  Now is the time instead to simply take a breath and look inside our hearts to see where the change is needed.  We first need to wake up.  Once we do, then can we know where to continue this year’s path of searching for our true selves.